W nauce języków obcych stosuje się różne metody. Jedną z niekonwencjonalnych jest metoda oparta o teorię aktów mowy Johna L. Austina, która może być przydatna osobom uczącym się języków krajów anglojęzycznych. Podstawą tej metody jest nauka poprawnego formułowania oraz wyrażania myśli po angielsku. Wypowiedzi skonstruowane na podstawie metody Austina charakteryzują się samodzielnością oraz naturalnością w stosunku do kwestii wyuczonych czy zapamiętanych.
Według Austina akt mowy następuje wtedy, gdy mówiący chce coś osiągnąć za pomocą słów. Aby jednak wypowiedzi były skuteczne, warto poznać rodzaje aktów mowy, które wyróżnił Austin. Należą do nich: akty lokucyjne, akty illokucyjne oraz akty perlokucyjne. Akty lokucyjne to takie, które powstają wraz z najprostszą wypowiedzią, jednak mimo to stanowią treść wyrażonej myśli (np. „Rano przyjadę”). Z kolei akty illokucyjne wyrażają intencję mówiącego. Formułuje się je za pomocą czasowników perfomatywnych typu: informować, stwierdzać, rozkazywać, prosić, pytać, obiecywać itp. Stąd zdanie „Informuję cię, że przyjadę rano” oznacza nie tylko wizytę, ale także cel wypowiedzi, czyli poinformowanie adresata o wizycie. Natomiast akty perlokucyjne wyrażają to, co osiągamy lub tworzymy poprzez powiedzenie czegoś. Określają zatem skutek, jaki owa wypowiedź ma odnieść, np. zaskoczenie, oczekiwanie itp. Skutek tak utworzonego komunikatu może być pozytywny lub negatywny.
Teoria aktów mowy Johna L. Austina w praktycznej nauce języka angielskiego
