gdy rozważamy prakseologiczny aspekt zagadnienia edukacji regionalnej z perspektywy dydaktyki polonistycznej, trzeba zgłosić parę najważniejszych postulatów: systemowe wprowadzanie w wiedzę o dorobku kulturowym „małych ojczyzn” na każdym etapie nauki szkolnej. Chodzi tu o systematyczność, planowość, logiczne następstwo regionalnych treści polonistycznych, ich koncentryczny układ
w strukturze poziomej i pionowej, a także o funkcjonalne ich powiązanie z całą koncepcją edukacji polonistycznej. Po drugie, zdaniem Budrewicz, ważna jest autentyczna i rzetelna korelacja problematyki podejmowanej na języku polskim z tematyką regionalną na innych przedmiotach nauczania, przede wszystkim na: geografii, historii, muzyce, plastyce, biologii, wiedzy o społeczeństwie, katechezie. Wiedza o „małych ojczyznach” ukazywana z różnych, wzajemnie się dopełniających perspektyw, ma szansę być odczytana jako zbiorowa wartość wspólnoty i miejsce pewnych wartości, dziedzictwo, które nas określa. Ważne jest również
to, aby w programach studiów polonistycznych uwzględniono zagadnienia kształcenia postaw regionalnych w aspekcie dydaktycznym.
Aspekt dydaktyczny
