Od X do XIII wieku Polska w wyniku centralnego zarządzania, stała się wielkim europejskim mocarstwem. Jednakże z zdarza się, że coraz większe podziały w państwie zaczęły skutkować odejściem od centralnego zarządzania na rzecz innych możliwości sprawowania władzy. Walka szlachty o własne prawa, która rozpoczęła się jeszcze w XIII wieku z czasami zaczęła przynosić efekty. Swoje apogeum osiągnęła w XVII wieku, kiedy rządy przybrały liberalny charakter, który przywiedziony do granic absurdu, przyczynił się do powstania chaosu w państwie.
Autorzy przywołują opinię polskich historyków – Tymowskiego, Keniewicza i Holzera, którzy wypowiadali się na zagadnienie bezkrólewia lat 1696 – 1697 (cytat s. 242). W osobie Augusta II polscy historycy doszukują się tendencji dyktatorskich, w trakcie gdy rosyjscy autorzy podkreślają chęć centralizacji władzy, zaprowadzenia porządku wewnętrznego, umocnienia pozycji państwie na arenie międzynarodowej. „Skorumpowana, zgniła „demokracja” ściągnęła Polskę na samo dno”.
Geneza rozbiorów
