Język służy przede wszystkim porozumiewaniu się. Uczymy się języków obcych między innymi w celach wymiany informacji i nawiązywania łączności między narodami. W relacjach językowych pojmowanych w kategoriach interpersonalnych wyróżnia się następujące kompetencje: lingwistyczne (gramatyczne, semantyczne, leksykalne, fonologiczne, ortograficzne itp.), pragmatyczne (dyskursywne i funkcjonalne) oraz socjolingwistyczne, będące wyznacznikami relacji społecznych. Współczesna edukacja językowa jest więc nastawiona na kształtowanie kompetencji komunikacyjnych. Dlatego w nauczaniu języków przywiązuje się dużą wagę do stosowania metod i form interaktywnych.
Zapoczątkowany w połowie lat 60. XX wieku rozwój teorii socjolingwistycznych znacznie rozszerzył pojmowanie kompetencji komunikacyjnych właściwych dla użytkowników danego języka. Definicje kompetencji zaczęły wykraczać poza ramy przyjętej wcześniej koncepcji o głównej roli wiedzy w kształtowaniu komunikacji językowej. Rozszerzono je wówczas o umiejętność przekazywania tej wiedzy w zależności od uwarunkowań społecznych i kulturowych.
