Wszyscy Ci, którzy mieszkają w Polsce posługują się jednym standardowym językiem polskim. Niezależnie od tego czy pojedziemy do Zakopanego, Krakowa czy Warszawy możemy się porozumieć. Wiemy jakich zwrotów musimy się uczyć, w jaki sposób trzeba się komunikować by nasz odbiorca zrozumiał treści jakie pragniemy mu przekazać. Coraz częściej też zamiast terminu język literacki korzysta się z terminu język ogólny. Tak naprawdę język literacki dla tych, którzy dopiero uczą się w szkole podstawowej, gimnazjum czy liceum jest językiem bardzo trudnym. Język literacki wypierany jest przez język ogólny. Język standardowy, który każdy jest w stanie rozumieć a co ważniejsze, którym każdy potrafi się porozumiewać. Taka jednolitość narodowa i językowa była nie do pomyślenia przed drugą wojną światową. Językiem literackim czy raczej ogólnym posługiwała się wyłącznie najlepiej wykształcona część naszego społeczeństwa. Mowa była uzależniona od miejsca zamieszkania i gwary jaką się posługiwano. Zupełnie inaczej mówili też żydzi, Ukraińcy czy Białorusini zamieszkujący tereny byłej Rzeczpospolitej. Kaszubi, Mazurzy czy górale właściwie nie potrafili mówić po polsku. Przez całe życie mówili gwarą. Nie inaczej jest na śląsku. Dzisiaj niestety, głównie starsze pokolenie mówi przepiękną gwarą śląską. Dzieci i osoby dorosłe zostały w szkołach powszechnych nauczone języka polskiego. Wiele w tym jak wygląda dzisiaj język polski zmieniał oczywiście druga wojna światowa i okres komunizmu. Literackim językiem polski przestali posługiwać się wyłącznie elity. Coraz większa rola chłopów i robotników w życiu społecznym sprawiła, że język polski stał się powszechny. Nie można też nie docenić powszechnej zdobyczy PRL-u czyli powszechnej edukacji szkolnej. To właśnie dzięki niej mówimy dziś tak jak mówimy, a nie inaczej.
