Region Suwalszczyzny wyróżnia się swoją odmianą regionalnego języka, którego cechy mogą zostać w sposób pomocny wykorzystane w nauczaniu języka polskiego.
Suwalszczyzna posiada także własny zbiór podań, legend, baśni, które także mogą okazać się doskonałą radą w przekazaniu uczniom informacji zawartych w podstawie programowej nauczania języka polskiego, priorytetowo zaś w dziedzinie kształcenia literackiego.
Legendy, podania i baśnie przynależą do kultury określonego miejsca. Są jakby skrótowymi opowieściami o istocie ludzkiego losu. Ich oddziaływania na emocje, wyobrażenia i postawy ludzkie jest udowodnione. Polonistyka szkolna powinna te uniwersalne, humanistyczne wartości legend, podań i baśni wykorzystać zarówno, jeśli chodzi o kwestie wychowawcze, rozwijaniu w uczniu wartości estetycznych, jak również przy wprowadzaniu wszelkiego stylu terminów literackich, zaznajamianiu uczniów z wyżej wymienionymi gatunkami. Zdaje się być również słusznym stwierdzenie, że zastosowanie elementów regionalnych, jakimi są dzieła literackie danego regionu, może wpływać na kształcenie czytelnicze ucznia – przyjemniej czyta się to, co w jakimś sensie tyczy się mnie samego. Przy obecnym kryzysie czytelniczym ten aspekt edukacji regionalnej użyty w kształceniu polonistycznym też wydaje się być bardzo cenny.
Gwara na wsi
