Codziennie porozumiewamy się z dużą ilością ludzi. Zaznaczmy, że ta komunikacja obejmuje zarówno interakcje personalne, rozmowy prowadzone twarzą w twarz, jak i te, w których nie obserwujemy rozmówcy (korespondencja mailowa, komunikator internetowy, list), a czasem przyjmują więc adresatów abstrakcyjnych, których nie jesteśmy w stanie określić (komentarz, wypowiedź w internecie).
Wspólnym mianownikiem jest używany język – polski (urzędowo w obrębie państwa Polskiego). Zastanówmy się więc skąd on się wziął oraz co można uznać za mowę podobną. Ta wiedza będzie pomocna nie tylko w quizach, zagadkach czy rozmowach towarzyskich, ale w uzyskaniu pełnej świadomości na temat naszej codzienności.
Polski wywodzi się z grupy dialektów słowiańskich. O jednolitości tej grupy świadczy wspólne pochodzenie: j. prasłowiański, którym posługiwali się Słowianie. Ci jednak, wskutek – jak byśmy nazwali to dzisiaj – zmian geopolitycznych ulegli rozproszeniu i podziałowi na trzy grupy: zachodniosłowiańską, wschodniosłowiańską i południowosłowiańską. Podział widoczny jest zarówno w retoryce narodów, jak i sytuacji na mapie europy. Do odpowiednich grup należą odpowiednio: czeski, dolnołużycki, górnołużycki, polski, słowacki oraz białoruski, rosyjski, ukraiński, rosyjski i ostatnia grupa – bułgarski, macedoński, serbsko-chorwacki, macedoński. Pochodzenie naszego dialektu wskazuje nam więc na grupy ludzi (państwa), z którymi mamy pewną wspólnotę historyczną, mentalną, światopoglądową.
Edukacja z tej lekcji ma jednak również inne znaczenie – świadomość tego, iż nie sposób równać Polaków do Słowian, uwzględniając podobieństwa z niektórymi Narodami, a odcinając się historycznie i politycznie od innych, np. od Rosji – co, na przekór faktom – często wałkowane jest wciąż i wciąż w popkulturze.
Wiedza o pochodzeniu naszego języka
