W latach II wojny światowej nauczanie języka angielskiego sprowadzono do okupacyjnego podziemia. W podziemiu działała filologia angielska Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Warszawskiego. Znacznie okrojona na skutek represji niemieckich ówczesna kadra dydaktyczna podjęła wysiłek nie tylko nauczania studentów, ale także pracy naukowej. Nauczanie prowadzono w bardzo ograniczonym zakresie programowym. Studentom potrzebny był też dostęp do biblioteki i podręczników. Korzystali więc z domowych księgozbiorów wykładowców oraz z ocalałych zbiorów przedwojennego seminarium angielskiego i British Council.
Po wojnie zainteresowanie studiami anglistycznymi wzrosło. W 1945 r. ponownie otwarto ośrodki anglistyki w Krakowie, Warszawie, Poznaniu oraz nowe kierunki w Łodzi, Wrocławiu, Toruniu i Lublinie. Jednak powojenna filologia angielska została pozbawiona wielu działających przed wojną wykładowców oraz możliwości warsztatowych. Ponadto na początku lat pięćdziesiątych przeprowadzono reformę studiów lingwistycznych, której efektem było przede wszystkim ich ograniczenie do metodologii marksistowskiej.
Uniwersyteckie studia anglistyczne w powojennej Polsce
