Buntowniczy dwulatek? To nic nowego. W tym wieku dziecko zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, że nie stanowi całości z mamą. W efekcie pragnie zaznaczyć swoją niezależność.
Etap buntu jest dla każdego dziecka procesem naturalnym. Dzieci uczą się niezależności mówiąc nie. Objawia się to między innymi poprzez wrzaski, tupane czy płacz, inaczej nie potrafią tego przekazać. Jak postępować ze zbuntowanym dwulatkiem? Częstym postępowaniem dziecka jest rzucanie się na podłogę. Maluchy są niecierpliwe i chcą mieć wszystko natychmiast, już. Nie musimy im jednak ulegać, niekiedy robią to po to, by sprawdzić nasze granice. Atak furii najlepiej przeczekać, a gdy ustąpi przejdźmy do wytłumaczenia dziecku, dlaczego takie zachowanie jest niewłaściwe.
Dziecko może też bić, kopać i gryźć, wszystko po to by osiągnąć zamierzony cel. Czasami nie zdaje ono sobie sprawy z tego, że to boli i trudno mu się kontrolować. My przede wszystkim nie możemy ulegać, bo w przeciwnym razie takie zachowanie będzie się powtarzać. Musimy stanowczo dać maluchowi znać, że nie zgadzamy się na takie zachowanie. I dlaczego nie wolno tak robić oraz pouczmy go, że należy przeprosić. Jeśli dziecko nie chce wyjść na spacer, to znowu szuka możliwości zaznaczenia swojej niezależności.
W relacjach z dzieckiem zachowajmy zdrowy umiar, nie pozwalajmy mu na wszystko, ale też nie zabraniajmy mu wszystkiego. Panujmy nad złością, bo ona w niczym nie pomoże. Mówmy do niego prosto i zwięźle. Możemy tez spróbować odwrócić jego uwagę, gdy widzimy, że coś się kroi. Jeśli dziecko jest zmęczone może warto odpuścić zakupy? Chwalmy też malucha za pozytywne zachowanie.
