Życie w cywilizowanym świecie sprawia, że od najmłodszych lat poddawani jesteśmy procesowi nauczania. Szkolnictwo podstawowe zapewnia – jak nazwa wskazuje – bazowy zakres wiedzy i umiejętności zarówno „twardych”, czysto merytorycznych, jak i „miękkich”, mających związek z życiem w społeczeństwie.
Na kompetencje twarde kładziony jest duży nacisk. Uczymy się takich przedmiotów jak: matematyka, fizyka, język ojczysty i obcy. W późniejszych latach nauki część ludzi obiera ścieżkę humanistyczną, a część nauki ścisłe. Edukacja w tych obszarach jest bardzo gruntowna. Nie można tego niestety powiedzieć o kompetencjach miękkich.
Umiejętności miękkie mają tę zaletę, że w znacznym stopniu wykształcają się samoistnie w toku naszego życia. Jest to jednak proces powolny i bez odpowiedniej stymulacji z zewnątrz, przebiega wyjątkowo ślamazarnie. Nie jest to obszar pozbawiony zagrożeń i pewne wydarzenia mogą sprawić, że nasz rozwój w tym zakresie zatrzyma się lub nastąpi poważny regres. Z tych powodów, bardzo sensownym wydawałoby się położenie większego nacisku na rozwój kompetencji miękkich w ramach szkolnictwa podstawowego.
Do kompetencji miękkich zalicza się umiejętność radzenia sobie z emocjami, asertywność, umiejętność przekonywania i perswazji i wiele, wiele innych. Są to rzeczy wyjątkowo trudno mierzalne i wiedza na temat, czy osiągnęliśmy zadowalający poziom w zadanym obszarze, czy nie może być zweryfikowana jedynie empirycznie, w drodze eksperymentu.
Nie ulega jednak wątpliwości, że osoby rozwinięte w dziedzinie kompetencji miękkich są szczęśliwsze i lepiej radzą sobie z problemami dnia codziennego. Osoby takie potrafią powiedzieć „nie” kiedy jest to potrzebne oraz dążą do osiągnięcia konstruktywnych rozwiązań.
